Kiedy dorastałam, nie znałam pojęcia asertywności. Doświadczałam jej jednak na podwórku, w rodzinie i w szkole. Kiedy rozważałam, czy iść na wagary. Kiedy uczyłam się wybierać ludzi, z którymi chcę przebywać lub wydarzenia, w których chcę lub nie chcę brać udziału.

Często, bardziej uważna była na potrzeby innych ludzi niż swoje… Zwłaszcza na prośby o pomoc. Takie wyrażone słowami i takie ukryte za smutnymi oczami. Z tamtego okresu pamiętam moje wewnętrzne monologi: Czy pomagam, bo MUSZĘ, bo POWINNAM? A może dlatego, że CHCĘ i DECYDUJĘ SIĘ coś zrobić, ponieważ jest to dla mnie ważne?

Uczyłam się świata, a właściwie światów (tego zewnętrznego i wewnętrznego) oraz granicy pomiędzy nimi. Ta cudowna podróż trwa. Odkrywanie siebie, dojrzewanie do zmian i… zmiany!
Radość z relacji, w których jest autentyczność i wzajemny szacunek. Radość z pracy, która jest pasją.

Niosę ze sobą cudowny, wypracowany przez lata, skarb: łagodność w uznawaniu własnej niedoskonałości i łagodność wobec innych, wobec błędów i porażek. Poprzez ten pryzmat patrzę na siebie, na innych, na życie. Jestem trenerką. Dzielę się tym, co wiem, co umiem i w co wierzę. Już wiem, czym jest dla mnie asertywność:

Asertywność to stawianie czoła prawdzie o sobie. To szacunek dla swoich potrzeb, wartości i praw. To szacunek dla innych. To nazywanie rzeczy po imieniu.

Autorka: Bernadeta Grobelny